اسلایدر تحلیل سرمقاله

صدایی در تبعید

جاده‌ی ابریشم: برای خوانندگان هفته‌نامه جاده ابریشم روشن است که با روی‌کار آمدن گروه طالبان، موسسات و فعالان رسانه‌ای، یکی از اولین گروه‌های بودند که امکان کار و زندگی در افغانستان را از دست دادند.
طبق گزارش‌ها دروازه بیشتر از ۴۰ درصد دفاتر رسانه‌ای در افغانستان مسدود شده است. گزارش «خبرنگاران بدون مرز» نشان می‌دهد که ۶هزار و ۴۰۰ تن از فعالان رسانه‌ای در پنج ماه اخیر کار خود را از دست داده‌اند و بسیار از آن‌ها کشور را ترک کرده‌اند. در همین دوره ۸۰درصد از خبرنگاران زن کار خود را از دست داده‌اند.
غیر از این، رسانه‌های که هنوز فعالیت دارند با مشکل جدی‌تر مواجه اند و آن، اعمال سانسور و محدودیت از سوی گروه طالبان است. طالبان نه تنها که استودیوهای رسانه‌ها را تلاشی کردند، بلکه اکنون با تلاشی خانه به خانه محل زندگی فعالان رسانه‌ای را نیز تفتیش می‌کنند. این مساله به خودی‌خود، نشانگر این است که امکان فعالیت آزادانه در افغانستان دیگر وجود ندارد. بسیاری از فعالان رسانه‌ای به دلیل تهدیدهای که از سوی طالبان دریافت می‌کنند، دست به خود سانسوری و حذف پروفایل کاری خود از رسانه‌های اجتماعی دست می‌زنند و در خفا زندگی می‌کنند.
در چنین وضعیت خفقان، هفته‌نامه جاده‌ابریشم مثل بسیار از رسانه‌های چاپی دیگر، از چاپ ماند و در کار آن وقفه‌های ناخواسته پیش آمد. حالا که امکان هرچند ناپایدار برای فعالیت وجود دارد، می‌خواهیم صدایی در تبعید باشیم. با این که دسترسی به اطلاعات بسیار محدود شده ولی تلاش می‌کنیم که تسلیم نشویم و به اطلاع رسانی مسولانه بپردازیم.