امیرخان متقی وزیرخارجه طالبان به تاریخ ۱۲ مارچ ۲۰۲۲، در نشست دیپلماسی آنتالیای ترکیه که با حضور وزرای خارجه و نمایندگان کشورهای منطقه و غربی برگزار شده بود شرکت کرد. وی در این نشست گفت که سیاست طالبان بر اساس روابط با کشورهای منطقه و جهان طرح‌ریزی شده و افغانستان برای هیچ کشوری تهدید نیست. بنابراین کشورهای بین‌المللی نیز به جای فشارها علیه طالبان به همکاری با دولت این گروه روی آوردند. متقی افزود تضعیف افغانستان به نفع هیچ کشوری نیست، زیرا با تضعیف این کشور زمینه برای ناامنی افغانستان فراهم شده و دامنه این ناامنی می‌تواند در کشورهای منطقه و تمام جهان گسترش یابد. وزیر خارجه طالبان گفت که با تسلط آنان در افغانستان دیگر این کشور به مرکز برخورد و تقابل قدرت‌های جهانی تبدیل نخواهد شد و از خاک افغانستان به هیچ کشوری آسیب نخواهد رسید. او تأکید کرد که افغانستان در بیست سال گذشته با وجود حمایت ۵۰ کشور جهان به شمول آمریکا نتوانستند، فعالیت گروه داعش را در این کشور متوقف کنند، اما طالبان طی شش ماه توانستند که این گروه را محو کنند. متقی می‌افزاید که اکنون شهروندان می‌توانند در سراسر کشور شب و روز در امنیت مسافرت نمایند. او می‌گوید که حکومت‌های پیشین طی بیست سال گذشته همیشه در صدر فهرست فاسد‌ترین کشورهای جهان قرار داشت، ولی طالبان توانسته است که در زمان خیلی اندک فساد در کشور را از ریشه محو کند. بااین وجود، آقای متقی می‌گوید که جنگ‌های دوامدار در کشور باعث نابودی زیرساخت‌های کشور شده و آنان خواهان همکاری کشورهای بین‌المللی در بازسازی و توسعه کشور هستند. او می‌گوید طالبان تلاش دارد که افغانستان را به نقطه وصل اقتصادی آسیای مرکزی و جنوبی مبدل سازد. وزیر خارجه طالبان تأکید می‌کند که افغانستان اکنون نیازمند کمک‌های بشردوستانه و همچنین کمک‌های انکشافی است و از کشورهای بین‌المللی می‌خواهد که جهت سرمایه‌گذاری روی پروژه‌های زیربنایی با حکومت طالبان همکاری کنند.
این اظهارات وزیر خارجه طالبان درحالی صورت می‌گیرد که اولا؛ طالبان حضور بیست ساله جامعه بین‌المللی در افغانستان را زیانبار توصیف کرده و جنگ بیست ساله خود را بر اساس مبارزه با حضور نیروهای خارجی در کشور توجیه می‌کنند. ثانیا؛ در این جنگ زیربناهایی کشور از جمله؛ مکاتب، پل‌ها، سرک، پایه‌های برق، پایه‌های مخابراتی و تعمیرهای دولتی که با کمک جامعه جهانی ساخته شده بود، توسط طالبان ویران گردید، بااین وجود، طالبان چگونه دوباره از جامعه جهانی و به ویژه آمریکا می‌خواهند که به آنان کمک مالی کنند؟ ثالثا؛ حکومت‌های قبلی دولت‌های مورد حمایت جامعه جهانی بودند، اگر مشروعیت جهانی برای طالبان ارزش داشت، چرا دولت قبلی را سرنگون کردند؟ این خواسته‌های طالبان همان چیزی است که حکومت‌های قبلی از آن برخوردار بودند و طالبان حضور کشورهای خارجی در کشور را عامل اصلی جنگ می‌دانستند، پس چگونه حالا خواهان حضور دوباره و همکاری جامعه بین‌المللی می‌شوند؟ این خواسته‌ها به علاوه اینکه، مشروعیت جنگ آنان با نیروهای بین‌المللی و حکومت پیشین را زیر سوال می‌برد. همچنین اگر طالبان می‌پذیرند که پیشرفت‌های اقتصادی کشورهای بین‌المللی قابل تحسین هستند و تجربه غرب در عرصه‌های اقتصادی می‌تواند راهگشای مشکلات اقتصادی در افغانستان باشد، چگونه آنان توسعه فرهنگی و توسعه سیاسی غرب را نمی‌پذیرند و به دست آوردهای جامعه جهانی در عرصه حقوق بشر، حاکمیت مردم و خواسته‌های مردم وقعی نمی‌گذارند؟
درخواست‌های وزیرخارجه طالبان در نشست آنتالیا از جامعه جهانی، واکنش‌ها و پاسخ‌های را نیز از سوی وزرای خارجه کشورهای منطقه و نمایندگان کشورهای بین‌المللی به دنبال داشته است. مولود چاوش اوغلو، وزیر خارجه ترکیه در نشست مجمع دیپلماسی آنتالیا گفت که شرکت طالبان در این نشست به معنای رسمیت بخشی این گروه نیست، بلکه طالبان به این دلیل در این نشست خواسته شده تا به صدای ایجاد حکومت موقت در افغانستان توجه کرده و در تشکیل حکومتی که همه در آن نقش داشته باشند تن دهند. پیشتر توماس نیکلسون، نماینده ویژه اتحادیه اروپا برای افغانستان، در واکنش به سخنان وزیرخارجه طالبان مبنی بر اینکه خارجی‌ها نباید تلاش نمایند تا حکومت مورد نظر خویش را بر مردم افغانستان تحمیل کنند، گفت: دقیقا همانگونه که طالبان از ما می‌خواهد که در مورد نوع نظام سیاسی و حکومت مورد نظر در افغانستان مداخله نکنیم، طالبان نیز تلاش نکنند که حکومت خود را بر مردم افغانستان تحمیل کنند. وی افزود که طالبان باید به مردم اجازه دهند تا خود در مورد نوع حکومت و شکل آن تصمیم بگیرند. نماینده ویژه اتحادیه اروپا تأکید کرد که به زن و مرد افغانستان اجازه داده شود تا در مورد تعیین سرنوشت شان، خود تصمیم بگیرند.
در این حال، با تسلط طالبان در کشور مردم بسیاری از حقوق، از جمله حقوق سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی خود را از دست داد. فعالیت نهادهای خدماتی، حقوق بشری، انتخاباتی و مدنی در کشور تعطیل گردید و در مقابل نهادهایی محدود کننده آزادی و تهدید کننده حقوق شهروندی در کشور ایجاد گردید. در مدت هفت ماه حاکمیت طالبان گزارش‌های زیادی در مورد قتل، شکنجه، بازداشت و تهدید اعضای نیروهای امنیتی حکومت پیشین، رسانه‌ها، مدافعین حقوق بشر و جامعه مدنی منتشر گردید. سطح تهدیدات و دامنه محدودیت‌ها به ویژه از نظر اقتصادی و آزادی‌های فردی روز به روز بلند رفته و گسترش می‌یابد. طالبان در این اواخر در بعضی از شهرهای کشور اقدام به تلاشی خانه به خانه کردند و همچنین بر رفت و آمد‌های زنان بدون همراه مرد، در بیرون از خانه محدودیت وضع کردند.
هدر بار معاون مدیر بخش زنان دیدبان حقوق بشر، خواهان فشارها بر طالبان برای لغو محدودیت‌های وضع شده بر زنان در کشور شده است. او گفته که باید ممنوعیت سفر تنهایی زنان به بیرون از خانه لغو شود. در همین راستا، نماینده ویژه آمریکا در امور زنان و حقوق بشر افغانستان نیز گفته که طالبان باید به حقوق زنان و اقلیت‌ها احترام بگزارد. همچنین، دیروز فلیپو گراندی، کمیشنر عالی سازمان ملل‌متحد در امور پناهندگان که در کابل آمده طی دیدار با برخی مقامات طالبان و عبدالله عبدالله وضعیت بی‌جاشدگان و خانواده‌های نیازمند در کشور را بررسی کرده است. همچنین رامیز الکبروف، هم آهنگ کننده کمک‌های بشردوستانه سازمان ملل برای افغانستان می‌گوید که شمار گرسنگان در این کشور از ۱۴ ملیون نفر در ماه جنوری ۲۰۲۱، به ۲۳ ملیون نفر در ماه مارچ ۲۰۲۲، رسیده است. او در بیانیه‌ای گفته که مردم افغانستان امروز با یک بحران بی‌پیشینه ناامنی غذایی و سوء تغذیه مواجه است. الکبروف می‌افزاید که که خانواده‌ها در افغانستان به اقدامات ناامید کننده‌ای مانند حذف وعده‌هایی غذایی دست می‌زنند.
تناقض در حرف و عمل طالبان
همچنین ممکن است دوست داشته باشید
در مورد نویسنده
نظر بدهید