هراسی ناشی از تهدید طالبان، باعث شده که کم‌تر زنان معترض، به گفتن سرگذشت شان در زندان‌های این گروه حاضر شوند. دختران و زنانی که با ضمانت خانواده‌های شان آزاد شده‌اند، احتمال دارد باز هم از سوی طالبان زندانی شوند. تهدید باالقوه‌ی وجود طالبان و ماشین خشونت آن، باعث شده که آن‌هایی که پس از آزادشدن از زندان به بیرون از کشور رفته اند نیز، از آن چه در زندان بر آن‌ها رفته است چیزی نگویند؛ زیرا خانواده‌های شان در کشور استند. با این هم، دید‌بان حقوق بشر، در گزارشی از سه زن معترض افغانستانی که توسط طالبان بازداشت شده بودند، جزئیات «شکنجه و بدرفتاری‌های شدید را در زندان طالبان» پرسیده است و در نتیجه، گفته بود که تجربه‌ی این زنان، نشان می‌دهد که طالبان به شدت به خاموش‌کردن جنبش اعتراضی زنان افغانستان، تلاش دارند.
وحیده امیری، سمیه شیرزاد، مرسل عیار، تمنا زریاب پریانی، ظریفه یعقوبی، نرگس سادات و ده‌ها بانوی دیگر چشم‌دیدها و تجربه‌های تلخی از زندان طالبان دارند؛ اما هر یک این‌ها، کم‌تر حاضر می‌شوند با رسانه‌ای گفت‌وگو کنند.
در روزهای هفتم و هشتم سپتمبر ۲۰۲۱، طالبان به راه‌پیمایی اعتراضی زنان در مزارشریف، مرکز بلخ، حمله کردند و بیش از ۷۰ تن از معترضان از جمله ۴۰ دختر را با خود بردند. یک هفته پس از این ماجرا، جسدهای هشت نفر از بازداشت‌شدگان در خیابان‌های این شهر پیدا شد. باقی دختران و پسران با تلاش‌های شبانه‌روزی خانواده‌های شان، پس از حدود ۴۵ روز آزاد شدند؛ اما از سرنوشت نُه تن آن‌ها هیچ خبری نشد و پنج تن از دختران بازداشت‌شده هم پس از رهایی از زندان طالبان، توسط خانواده‌های شان به قتل رسیدند. این قضیه، به زودی به دست رسانه‌ها نرسید و پس از چهار ماه، منابعی از میان شاهدان از جزٸیات آن به رسانه‌ها خبر دادند.
در دلو سال گذشته -۱۴۰۰- طالبان، نوار ویدیویی از ۴۰ زنی که تظاهرات می‌کردند نشر کردند که نشان می‌داد، چند وقت پیش توسط نیروهای امنیتی در یک خانه تعقیب و بازداشت شده‌اند. این ویدیو زیر نام «اعترافات» نشر شده است. گفته می‌شود که دست‌کم ۲۹ زن و کودک در میان بازداشت‌شدگان حضور داشتند. طالبان این زنان را به اعتراف اجباری وادار کرده و پس از چند روزی، به قید ضمانت و تهدید آزاد کرده‌اند که بیش‌تر آن‌ها، دیگر در هیچ جمع اعتراضی‌ای آشکارا شرکت نکردند. چنان‌چه ما در این گزارش نیز، موفق به داشتن دیدگاه این معترضان نشدیم.
تمنا زریاب و سه خواهرش به نام‌های زرمینه، کرشمه و شفیقه، شب‌هنگام از سوی طالبان از خانه‌ی شان بازداشت شده و پس از ۲۶ روز، از زندان آزاد شدند و سرانجام به آلمان پناهنده شدند.
پروانه ابرهیم‌خیل، در ۲۹ جدی بازداشت شد و در ۲۲ دلو رها شد.
مرسل عیار، معترض دیگری است که در ۱۳ دلو، از خانه‌اش در کابل، بازداشت شده است.
بعد از ظهر روز جمعه ۲۲ بهمن/دلو، پروانه ابراهیم خیل، زهرا محمدی و مرسل عیار، یکی پس از دیگری از زندان طالبان آزاد شدند.
زهرا محمدی، معترض و پزشک که سرتیم اتحاد و هم‌بستگی بانوان بود، در ۱۴ دلو، از کلینکش در کارته‌ی پروان شهر کابل، توسط طالبان بازداشت شده بود.
ظریفه یعقوبی، در برنامه‌ی ابراز موجودیت جنبش تازه‌تشکیلی در ۱۲ عقرب ۱۴۰۱ طی یک نشست مطبوعاتی، توسط طالبان با چهار مرد هم‌راهش بازداشت و پس از چهل روز، در ۲۱ قوس رها شد.
فرحت پوپل‌زی، بانوی معترض دیگری نیز، در ۱۷ عقرب سال روان، توسط طالبان بازداشت شد و پس از دو ماه زندانی‌بودن، در ۱٨ جدی همین سال آزاد شد.
همین‌گونه، به گفته‌ی منابع، طالبان در ۱۹ عقرب، حمیرا یوسف، فعال حقوق بشری را که باشنده‌ی اصلی روستای عبدالله‌خیل ولسوالی دره‌ی پنجشیر است، بازداشت کردند.
پریسا مبارز، بنیادگذار جنبش زنان تخار، در ۲۲ دلو ۱۴۰۱ توسط طالبان از خانه‌اش بازداشت شد و در ۲۳ دلو دوباره به قید ضمانت و پادرمیانی بزرگان محل آزاد شد.
نرگس سادات، در ۲۳ دلو ۱۴۰۱ از پل‌سرخ شهر کابل، توسط طالبان بازداشت شد.
به گفته‌ی نجی هزاره، دختر معترض، دست‌گیری و لت‌وکوب زنان، نمایان‌گر ضعف و ترس طالبان و بیان‌گر واهمه‌ی این گروه افراطی، از صدا و اعتراض زنان افغانستان است. آزارواذیت و بازداشت‌های خودسرانه، ابزاری برای سلب حق مسلم آزادی، شغل و حق آموزش است تا آن‌ها را همواره در جهل و ناامیدی نگه‌دارند.
نظر بدهید