جاده ابریشم: بازهم کشورهای جهان گرد هم آمدند و سفره‌ی افغانستان را خالی نگذاشتند.کشورهای اشتراک کننده در نشست ژنو وعده دادند که ۱۳ میلیارد دلار را تا سال ۲۰۲۴ به افغانستان کمک می‌کنند.
دو دهه می‌شود که کشورهای جهان درگیر باتلاقی به نام افغانستان اند که حالا راهی برای پس کشیدن از این باتلاق برای شان میسر نیست؛ نه می توانند نادیده بگیرند و چشم گرسنه‌ی این باتلاق را سیر می‌توانند.
جامعه جهانی مانده است که با معده‌ی خالی افغانستان و خصوصا موریانه‌های فساد در نهادهای حکومتی و خصوصا در ارگ ریاست جمهوری چه کار کند.
کشورهای کمک کننده به خوبی می‌دانند که لایه‌های فساد حاکمیت افغانستان با کمک‌های متوالی آن‌ها ضخیم‌تر می‌گردد، اما چاره‌ای جز چشم پوشی ندارند. این ناگزیری کشورها دلایل زیادی دارد:
یکی مربوط به نداشتن یک دید استراتژیک و برنامه‌ی راهبردی برای بهبود آینده‌ی افغانستان می‌شود. دوم- ناشی از ناهماهنگی و تفرق عمل این کشورها در حوزه‌ی تعامل هم بین خودشان و هم در ارتباط با حاکمیت افغانستان می‌گردد. سوم-اولویت قایل نشدن به موضوعی به نام افغانستان در سیاست بین المللی قدرت های جهانی در حوزه‌ی تعامل منطقه‌ای می باشد.
معضل بزرگ دیگری که افغانستان را به کام تباهی و نیستی کشانده حاکمان فاسد و تفرق اندیش این کشور می باشند که به هر قیمتی باید شریک دسترخان حکومت باشند و حیف و میل کنند.
رهبران سیاسی در طول ۲۰ سال گذشته علیرغم فرصت ها و امکانات و حمایت های بین المللی، به دلیل گسستگی درونی و ناکارکردی ساختاری، افغانستان را به سطل سوراخی تبدیل نموده اند که هرچه جامعه‌ی جهانی به رهبری آمریکا و غرب در آن می ریزند، پر نمی‌شود.
رهبران حکومتی نیز نبض سیاست و رگ خواب جامعه‌ی جهانی را به درستی پیدا کرده‌اند و به خوبی می دانند که هیچ محاسبه و مواخذه‌ای از جانب کمک دهندگان وجود ندارد تا آنان ترس و دلهره از تعقیب و حساب‌گیری داشته باشند. این حاکمان یاد گرفته اند که هر چند سالی، در هنگامه‌ی برگزاری کنفران های بین‌المللی برای کمک به افغانستان مجموعه‌ای حرکت‌های نمایشی و سخنرانی‌های احساسی و وعده‌ها و شعارهای میان خالی خویش کمک ها را به جیب می‌زنند و همین که به کمک‌ها را گرفتند همه چیز را فراموش می‌کنند و بازهم تمام اولویت استراتژیک خود را در تقابل و تغافل و تجاهل نسبت به همدیگر و خاک پاشیدن به چشم کم بین ملت استوار می سازند.
نشست ژنو بازهم فرصتی شد برای جمع آوری کمک در جهت ادامه‌ی حیات نیم بند نظام سیاسی افغانستان که چیزی نمانده بود ایالات متحده آمریکا آن را بدست گروه تروریستی طالبان و پاکستان بسپارد که هنوزم دوم آن با شک و تردید‌های همراه است.
کمک های نشست ژنو مایه‌ی خوشحالی هستند اما سهل‌گیری و مماشات کمک دهندگان نسبت به رواج فرهنگ فساد و شقاق و بی مسوولیتی در میان کاخ نشینان کابل و خصوصا فساد در ارگ ریاست جمهوری، نتیجه و بهره‌ی امیدوار کننده برای بهبود زندگی مردم و تقویت دموکراسی نخواهد داشت.
پیش از برگزاری نشست ژنو رییس جمهور غنی دست پاچه شد و کمیسوین مبارزه با فساد اداری را تشکیل داد و در قانون اساسی سوگند یاد کردند، اما چیزی از فساد نمی‌کاهد. حلقه‌های قدرتمند فساد در بیخ گوش رییس جمهور غنی در ارگ ریاست جمهوری خوابیده‌اند که تنها از پول مبارزه باکرونا ۲۹ میلیون را اختلاص می‌کنند.
این نوع نگاه به افغانستان و این طرز کمک به حکومت این کشور، تداوم همان تکرار سهو و سهل انگاری و حتا بی مسوولیتی جامعه‌ی جهانی در قبال سرنوشت سیاسی و سرشت فسادباری می‌باشد که مردم، روند سیاسی و شرایط اجتماعی ـ اقتصادی این کشور دچارش هستند.
جامعه‌ی جهانی تنها مسوولیت کمک به افغانستان را ندارد، بلکه تعهد بر نظارت مستمر و موثر درجهت حسن مصرف این کمک‌ها و حساب رسی شفاف نسبت به نتایج و اثرات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و ساختاری آن نیز دارد. در غیر آن رهبران فساد پیشه و نا پاسخ‌گو در برابر سرنوشت سیاسی ـ اجتماعی و فریبکار و شعار پرداز در برابر جامعه‌ی جهانی به حیات سیاسی و اشباع روح سیری‌ناپذیر خویش ادامه خواهند داد.
جامعه جهانی نه باید فریب شعارهای میان خالی و دروغین رهبری حکومت افغانستان را بخورند که چیزی جز اختلاس و افساد در فکر ندارند.
کمک‌های «ژنو» و شعارهای حکومت
همچنین ممکن است دوست داشته باشید
در مورد نویسنده
نظر بدهید