جاده ابریشم:
هفته گذشته شاروالی کابل «سینما پاراک» را به تصمیم امرالله صالح، معاون اول رییس جمهور افغانستان تخریب کرد. این سینما نزدیک به هفتاد سال قدامت دارد که تخریب آن با واکنش‌های تند هنرمندان، فیلم‌سازان، ریاست افغان فیلم، وزارت اطلاعات و فرهنگ و شبکه‌های اجتماعی مواجه گردید.
پرشس جدی این بود که آیا سینما پارک حافظه تاریخی و فرهنگی شهروندان کابل است یا خیر؟ مطابق برنامه حافظه جهانی یونسکو و کنوانسیون فرهنگی آن، یک بنا با قدمت بالای پنجاه سال جز حافظه تاریخی مردم به حساب می‌آید و تخریب آن تخریب حافظه تاریخی و فرهنگی مردم یک شهر نیز محسوب شود.
وزارت اطلاعات و فرهنگ با نشر خبرنامه‌ای از معاون اول رییس جمهور و شاروالی کابل خواسته بود که در مورد تخریب سینما پاراک بازنگری کنند و تخریب آن متوقف شود.
ریاست «افغان فلم»، نهاد دولتی سینمای این کشور قبلا در یک اعلامیه گفته بود که ویران کردن یک مکان تاریخی و فرهنگی ادامه ویرانی فرهنگ یک جامعه است و به شدت با تخریب این مکان که حافظه تاریخی کابلیان و سینمای کشور را تشکیل می‌دهد، مخالفت کرده است.
صحرا کریمی رییس این نهاد در داخل سینما پارک رفت و دست به اعتصاب غذا زد، اما حدود یک ساعت بعد توسط پلیس از آنجا بیرون کشیده شد. وی پس از تخریب سینما در صفحه تویترش نوشته بود:«مرا به زور پلیس با فرمان امرالله صالح از داخل سینما بیرون کردند؛ سر من حمله کردند و سینما را ویران کردند.»
ویدیویی چند دقیه‌ای که از خانم کریمی ثبت شد نیز با چشمان گریه‌آلود فریاد می‌زد که چند نفر پولیس به کمک یک پلیس زن مرا از داخل سینما بیرون کرد و سینما داشت فرو می‌ریخت.
واقعیت این است که سینما پارک محل اوباشان، مکتب‌گریزان و معتادان مواد مخدر شده بود. تمام دزدان و چاقوکشان شهرنو در همین ساختمان تجمع داشتند. کسی از هراس آن‌ها در پارک نشسته نمی‌توانستند. نمای تعمیر هم آنقدر زیبا نبود و ظرفیت تیرمیم را نداشت.
در شرایط کنونی رفتن به سینما نیز خیلی مروج نیست. در دورترین ولسوالی و روستا دیش، آنتن و تلویزون رفته است. کسی زیاد به سینما نمی‌رود که منابع عایداتی برای دولت باشد.
به همین خاطر ریاست «افغان فلم» و وزارت اطلاعات و فرهنگ نیز قبل از تخریب این سینما هیچ برنامه‌ای برای آن نداشت. فلم‌های که در اینجا به نمایش گذاشته می‌شدند نیز فلم‌های درجه چندم هندی و پاکستانی بوده است.
در عین حال پارک شهرنو محل تفریحی برای ساحات وسیع شهر کابل است. اما هیچ کسی از هراس چاقوکشان و معتادان به آنجا رفته نمی‌توانستند. خوب است که به جای ساختمان کنونی یک محل فرهنگی برای تجمل شعرا، نویسندگان، آوازخوانان و سینماگران کشور تبدیل شود و با یک سیستم مدیریتی خوب حتی می‌تواند منایع عایداتی برای دولت نیز باشد.
نظر بدهید