هم‌زمان با روز جهانی مبارزه با خشونت در برابر زنان، اعضای «جنبش زنان عدالت‌خواه افغانستان»، در مکانی سربسته گرد هم آمده و اعتراض شان را در برابر محدودیت‌هایی که از سوی طالبان وضع شده، به نمایش گذاشتند.
این زنان که امروز (جمعه، ۴ قوس)، در اتاقی در کابل گرد هم آمده اند، می‌گویند: «طالبان به صورت سیستماتیک برای حذف زنان از هر نوع خشونتی استفاده کرده و به بازداشت‌های خودسرانه‌ی فعالان حقوق زن هم‌چنان ادامه داده اند.»
آن‌ها، در قطع‌نامه‌ای، گفته اند که طالبان با ذهنیت ضدزن، در حوزه‌های مختلف اجتماعی مانع فعالیت‌های زنان می‌شوند. به گفته‌ی آن‌ها، بازداشت‌های خودسرانه، قتل‌های مرموز، ازدواج‌های اجباری، منع‌کردن دختران از تحصیل و فرصت‌های نابرابر شغلی، نشان‌دهنده‌ی خشونت‌های طالبان در برابر زنان است.
جنبش زنان عدالت‌خواه افغانستان، با اشاره به قتل‌های مرموز زنان، می‌گویند که این نوع دیگر خشونت در برابر زنان است -که جسد آن‌ها به جاده‌ها انداخته می‌شود و به فراموشی سپرده می‌شود. «زنان افغانستانی، خواستار پی‌گیری و توقف چنین قتل‌های مرموز استند.»
آن‌ها می گویند که پوشش اجباری، بستن پارک‌های تفریحی، کنارزدن زنان از بست‌های کلیدی حکومتی و ساختار سیاسی، زنان را در بی‌سرنوشتی قرار داده است «که افزایش آن، زنان را دچار صدمه‌های روحی، اقتصادی، سیاسی و اجتماعی کرده است. زنان افغانستان خواستار پایان‌بخشیدن به این محدودیت‌ها استند.»
زنان معترض، تأکید می‌کنند که زنان افغانستانی تسلیم‌شدنی نیستند و در برابر خشونت و بدرفتاری طالبان تا زمان رسیدن به حقوق مدنی، برابری جنسیتی و تأمین عدالت، دست از تلاش و مبارزه برنخواهند داشت.
آن‌ها از همه نهادهای حقوقبشری، جامعه‌ی جهانی، نهادهای مبارزه برای حقوق زن، می‌خواهند که در چنین شرایطی، زنان افغانستانی را تنها نگذارند و برای محو این خشونت‌ها و محدودیت‌ها با آن‌ها هم‌صدا شوند.
هم‌زمان با این، «جنبش زنان افغانستان برای عدالت و آزادی» نیز، در قطع‌نامه‌ای گفته که در یک سال‌ونیم گذشته حکومت طالبان، خشونت در برابر زنان از جمله قتل‌های مرموز، خودکشی‌ها، لت‌وکوب‌های زنان در خیابان توسط افراد گروه طالبان، محکمه‌ی صحرایی، ازدواج‌های اجباری، فروش دختران خردسال افرایش یافته است.
اعضای این جنبش، افزوده اند که ظریفه یعقوبی، یکی دیگر از زنان معترض‌و فعال حقوق زن، با جمعی از دوستانش از سه‌ی نومبر تا اکنون در بند طالبان است و از سرنوشت او اطلاعتی در دست نیست.
آن‌ها، می‌گویند: « کشور به زندان و مکان خوف‌ناک و خفقان برای زنان بوده که قربانی‌های بی‌شماری از آنان گرفته است.»
این زنان، سازمان ملل متحد، جامعه‌ی جهانی و سازمان‌های حامی حقوق بشر را به سکوت متهم کرده و گفته که این نهادها، زنان افغانستانی را فراموش کرده اند.
جنبش زنان برای عدالت و آزادی، افزوده: «ما از سازمان‌های حقوقبشری و جامعه‌ی بین‌الملل، می‌خواهیم تا با واردکردن فشار بر گروه طالبان برای دفاع از ارزش‌های انسانی، لغو دستورهای زن‌ستیزانه‌ی این گروه و بازکردن دروازه‌های مکتب‌ها به روی دختران در افغانستان ما اقدام کنند.»
زنان معترض، در قطع‌نامه‌ی شان، خواهان آزادی زنانی زندانی، توقف و بررسی قتل‌های مرموز زنان و دختران، لغو محکمه‌های صحرایی و محدودیت‌های اجتماعی بر زنان شده اند.
طالبان به دنبال بازگشت به قدرت، محدودیت‌های زیادی را روی زندگی اجتماعی زنان وضع کرده و بخش مهمی از حقوق اساسی شان را از آن‌ها سلب کرده است.
در بیش‌تر از یک سال گذشته، دختران بالاتر از صنف ششم، از رفتن به مکتب باز داشته شده اند. همین گونه، دختران در دانش‌گاه‌ها نیز به پوشیدن اجباری حجاب و در موردهایی هم، به پوشیدن برقع محکوم شده اند.
طالبان پس از تسلط بر افغانستان، بیش‌تر کارکنان زن در اداره‌های دولتی را سبک‌دوش کرده و زمینه‌ی کار در بیرون از این اداره‌ها را نیز، به آن‌ها محدود کرده است.
نظر بدهید