جاده‌ابریشم: عفو بین‌الملل در گزارش یک سالگی خود از حاکمیت طالبان در افغانستان، دریافته است که این گروه در یک سال گذشته حملات مستمری را به حقوق بشر، آزار و اذیت گروه‌های اقلیت، سرکوب خشونت‌آمیز اعتراضات مسالمت‌آمیز، سرکوب زنان، اعدام‌های صحرایی و ناپدید کردن افراد برای ایجاد ترس در میان مردم انجام داده است.
عفو بین‌الملل در گزارش خود، بیان می‌کند که طالبان در موارد زیر، حقوق بشر را در افغانستان نقض کرده و سیاست‌های خویش را محدود به سرکوب، اعمال خشونت و اعدام‌های صحرایی در کشور کرده است.
آزادی بیان و تجمع
تحقیقات عفو بین‌الملل نشان می‌دهد که نیروهای طالبان تلاش‌های گسترده‌ای را برای کنترل و ممنوعیت تظاهرات‌های مسالمت‌آمیز زنان در افغانستان انجام‌داده‌اند. طالبان در چندین شهر بزرگ، نیروهای امنیتی ضربتی و تیرانداز را جابجا کرده تا از تجمع معترضان غیر مسلح جلوگیری کرده و تظاهرات آنان را خنثی کنند.
عفو بین‌الملل می‌گوید در یک سال گذشته بیش از ۸۰ روزنامه نگار به دلیل گزارش اعتراض‌های مسالمت آمیز دستگیر و شکنجه شده‌اند.
یکی از روزنامه‌نگاران به عفو بین‌الملل گفته است: «من را چنان کتک زدند و به پاهایم شلاق زدند که نمی‌توانستم بایستم… خانواده‌ام سندی را امضا کردند که قول دادند که بعد از آزادی در مورد آنچه برایم رخ داده صحبتی نخواهم کرد. اگر این کار را کنم، طالبان حق دارند تمام خانواده‌ام را دستگیر کنند».
بازداشت‌های خودسرانه، شکنجه و بدرفتاری
از آگست ۲۰۲۱، گزارش‌های زیادی منتشر شده است که نشان می‌دهد طالبان، سربازان دولت پیشین و کسانی‌که از دستورات آنان پیروی نکرده‌اند، را بازداشت، ضرب‌و‌شتم و شکنجه کرده‌اند. در این مدت صدها غیرنظامی به طور غیرقانونی بازداشت شده‌اند. بسیاری از آنان در زمان دستگیری با قنداق تفنگ مورد ضرب و شتم قرار گرفته و شلاق خورده‌اند.
یکی از زنان معترض به عفو بین‌الملل در این مورد گفته است که بدنش در اثر ضربات طالبان کبود شده است. او گفته است:«هیچ دادگاهی و هیچ روند قانونی برای رفع اتهام وجود ندارد. ما را از خیابان ربودند، چندین روز در یک زندان خصوصی نگه داشتند و در طی آن به خانواده، وکیل یا هیچ کسی دیگر دسترسی نداشتیم… بعضی از زنان و دخترانی که با من در یک اتاق بودند، هرگز برنگشتند و هیچ کدام ما نمی‌دانستیم چه اتفاقی برای آن‌ها افتاده است».
کشتارهای فراقانونی و ناپدید شدن‌های اجباری
قتل‌های انتقام جویانه، اعدام‌های صحرایی و شکنجه‌های فراقانونی از جمله مصداق‌های جنایت جنگی است که در زمان حاکمیت طالبان به صورت گسترده در افغانستان اتفاق افتاده است. در یک سال گذشته اجساد صدها نفر به صورتی پیدا شده‌اند که قبل از تیرباران شدن به شکل وحشتناکی مورد شکنجه قرار گرفته و علائم شکنجه مانند قطع اعضا، در بدن شان هویدا است. این افراد به دلیل عضویت در نیروهای امنیتی دولت پیشین و سایر مخالفت‌های قومی در کشور مورد شکنجه و قتل قرار گرفته‌اند.
تراب کاکر، ۳۴ ساله به عفو بین‌الملل گفته است که باوجود دریافت «عفو‌نامه» دوستش جلال که در نیروهای امنیتی ملی افغانستان خدمت کرده بود، توسط طالبان به مکان نامعلومی برده شده است. او می‌گوید: «طالبان دست‌های او را پشت سر او بستند و درحالی که همسر و فرزندان، والدین، خواهر و برادر کوچک‌ترش گریه می‌کردند، در جلو چشمان شان او را مدام می‌زدند. هنگامی‌که خانواده جلال به دنبال او بودند، توسط رئیس اطلاعات محلی طالبان تهدید شدند و به آن‌ها هشداد داد که جستجوی خود را متوقف کنند».
آزار و اذیت اقلیت‌های قومی و مذهبی
بعد چند هفته از قدرت گرفتن و تسلط طالبان بر کشور، گزارش‌هایی مبنی بر اخراج اجباری هزاره‌ها، ترکمن‌ها و ازبک‌ها و توزیع ملکیت آنان به افراد طالبان به عنوان پاداش، در ولایت‌های مختلف منتشر گردید. اخراج‌ها در سرتاسر کشور به شمول ولایت‌های بلخ، هلمند، دایکندی، کندهار و ارزگان صورت گرفت.
بر اساس تخمین‌های سازمان ملل متحد، تا ماه جولای ۲۰۲۲، تعداد آوارگان داخلی افغانستان به بیش از ۸۲۰۰۰۰، هشت‌صدوبیست هزار نفر رسیده بود. همچنین به تاریخ ۳۰ آگست ۲۰۲۱، طالبان ۱۳ نفر از قوم هزاره به شمول یک دختر ۱۷ ساله را در ولایت دایکندی به طور غیرقانونی کشتند. بر اساس شهادت شاهدان عینی به عفو بین‌الملل، طالبان ۹ تن از اعضای سابق نیروهای دفاعی و امنیتی دولت را که به طالبان تسلیم شده بودند، به صورت بیرحمانه اعدام کردند. قتل‌های فراقانونی این افراد از نظر حقوق بین‌الملل جنایت جنگی است.
محدودیت برای زنان
طالبان از زمان به قدرت رسیدن شان زنان را مورد خشونت فزاینده‌ای قرار داده‌اند. لیدا، همسر یکی از اعضای سابق نیروهای امنیتی افغانستان، توسط دو مرد مسلح طالبان سوار بر موتور سیکلت هدف گلوله قرار گرفت و کشته شد. این دختر ۲۲ ساله، هشت‌ماهه باردار بود و به همراه دو فرزند، دو و چهار ساله اش کشته شد. ده‌ها زن دیگر به دلیل برگزاری تظاهرات مسالمت آمیز برای مطالبه حقوق خود، در بحبوحه محدودیت‌های فزاینده که آزادی آن‌ها را سلب کرده بود، دستگیر و شکنجه شدند.
همچنین طالبان دختران کشور را از حق آموزش شان محروم کرده و آینده ملیون‌ها دختر را به فناد دادند. دانش‌آموزان به عفو بین‌الملل گفته‌اند که روزهای که آنان از درس محروم شده از بدترین روزهای عمر شان به شمار می‌رود، که طالبان آن را به آنان تحمیل کرده است.
گزارش‌های از کشتار، بازداشت، شکنجه، اخراج اجباری و زیرپا کردن حقوق زنان توسط طالبان در یک سال گذشته، درحالی منتشر می‌شود که یک سال پیش، رهبران طالبان تعهد کرده بودند که از حقوق بشر حمایت می‌کنند و حقوق زنان و آزادی مطبوعات را می‌پذیرند. همچنین آنان بعد از تصرف کابل عفو عمومی اعلان کردند و گفتند که به مقامات دولتی و کسانی‌که در حکومت‌های پیشین کارکرده‌اند کاری ندارند. با این حال، با استقرار نیروهای طالبان در سراسر کشور، آنان وعده‌های خود را شکستند و به سرعت خیره‌کننده به از بین بردن دست‌آوردهای ۲۰ سال گذشته، به شمول دست‌آوردهای حقوق بشری روی آوردند.
یمینی میشرا، مدیر بخش جنوب آسیای عفو بین‌الملل، می‌گوید: هرگونه امید به پیشرفت به سرعت از بین رفته است زیرا طالبان به دنبال حکومت از طریق سرکوب خشونت آمیز و زور در افغانستان است. وی اضافه می‌کند: «بازداشت‌های خودسرانه، شکنحه، ناپدید شدن و اعدام‌های صحرایی کار روزانه طالبان شده است. زنان و دختران از حقوق خود محروم شده و با آینده‌ای تاریکی رو‌به‌رو هستند، آنان از تحصیل منع شده و از شرکت در زندگی عمومی محروم شده‌اند».
مدیر بخش جنوب آسیای عفو بین‌الملل می‌گوید: «برای جلوگیری از گسترش بیشتر بحران حقوق بشر در افغانستان، جامعه جهانی باید اقدامات معناداری را برای پاسخگویی طالبان به این جنایات انجام دهند».
او می‌گوید: «ما نباید فقط در حاشیه بایستیم و شاهد سقوط حقوق بشر یک جامعه باشیم. پاسخ معنادار، محکم و متحد بین‌المللی تنها امید پایان دادن به کابوسی است که مردم افغانستان در یک سال متحمل شده‌اند».
نظر بدهید