مژگان فراجی، کارمند وزارت معارف حکومت پیشین و فعال حقوق زن
از شروع ماه اگست ۲۰۲۱، حس ششم مان درک کرده بود که با تداوم وضعیت رقت‌بار و تسلیم دهی پی‌هم ولسوالی‌ها، آمدن طالبان به کابل غیر ممکن نیست. هرچند به نیروهای امنیتی و دفاعی باورمند بودیم؛ اما آنان سلاح داشتند، صلاحیت نه!
روز ۱۵ اگست مثل همه روزها به دفتر کارم بودم. هیچ زنی به دفتر کار شان نرفت و همه بعد از امضای حاضری به خانه‌های شان برگشتند. تک و تنها در محل کارم ماندم. به قول فروغ فرخزاد«زنِ تنها در آستانه فصل سرد».
ساعت۱۰:۳۰ پانزده‌هم اگست همکاران مرد برایم گفتند که طالبان وارد کابل شده‌اند. در پاسخ آنان گفتم: نه! باورم نمیشه به این سادگی!
خلاصه برایم تاکید شد که باید خانه بروم. اشیای شخصی مانند چند جلد کتاب و بعضی اسنادهای مرتبط به خودم را گرفتم و به خانه بر گشتم. دیدم چگونه مردمان با سراسیمه‌گی تمام در انتظار وسایل نقلیه هستند. نا امیدی از سیمای هر فردی آشکار بود. تجربه تلخ دو دهه قبل یک بار دیگر تکرار شد.
آن‌روز بدترین خاطره‌ی زندگی من است. در مسیر راه رینجرهای پولیس را دیدم که سربازان نا امیدانه به مردم نگاه می‌کردند. من مدیون هر نیروی نظامی و دفاعی کشورم هستم. ما برای همیشه مدیون جان نثاری‌های آن‌ها خواهیم بود!
در نتیجه در ۱۵ اگست ۲۰۲۱ تمام دستاوردهای زنان و مردم افغانستان نابود شد. خصوصا زنان که تازه راه شکوفایی شان را پیدا کرده بودند، بار دیگر در خانه زندانی شدند. از نظر طالبان زن یعنی کنیز و برده، وسیله‌ی برای تولید مثل .
نظر بدهید