اندوه ناتمام(۶)

مدیر وبسایت

زهرا موسی
تاریخ در خیابان(سال دوم، شماره۵۳، سرطان ۱۳۹۶، اولین سالیاد قربانیان جنبش روشنایی)
۲ اسد ۱۳۹۵(ده‌مزنگ-کابل)

بهای سنگین عدالت خواهی در افغانستان

در درازای تاریخ این سرزمین، هر جریان عدالت خواهی که بر ضد بی‌عدالتی و نابرابری صدای خودرا بلند کرده است، بهای بس سنگینی پرداخته است و سعی بر خاموشی این صدا کرده‌اند؛ همیشه قلم و تفنگ در تقابل هم قرار گرفته است؛ امّا سهم قلم همیشه پیروزی بوده و خواهد بود؛ نهضت خونین دوم اسد نیز یکی از رویدادهای دردناک تاریخ سرزمین ماست که بسیاری در آن به خاک و خون کشیده شدند؛ خون ریخته شده‌ی عدالت‌خواهان، فرش سرخ چوک ده‌مزنگ و سرهای بی‌تن، تن‌های بی‌سر و دست‌ها و پاهای قلم شده‌ای که این فرش سرخ را رنگین‌تر کرده بود. بدن‌های داغدار از گلوله‌های زهرآگین، بسان لاله‌های داغدار می‌ماندند.

پاسخ گل را با گلوله دادند و پاسخ آب دادن را با غوطه‌ور کردن در سیل خون سرخ‌شان و امّا برخی این درد را منحصر به هزاره‌ها می‌دانند؛ لطف کنید و مبارزه برای عدالت، برای انسانیت و برای برابری را به قوم خاصی نسبت ندهید؛ هنگامی‌که برای عدالت‌خواهی در یک صف ایستادیم، سخن از قومیت بی‌معناست؛ من به عنوان یک عدالت‌خواه، همیشه در خط نخست مبازرات عدالت خواهی بوده‌ام و حالا هم قلبم داغدار است و دردی را که من تجربه می‌کنم، شاید هزاران هزاره‌ی ما تجربه نکند؛.هر یک از شهدا پاره‌ی تنم بودند و من پاره‌های تنم را از دست داده‌ام پس، این درد قوم مشخصی نیست. در پایان سخن، خون پاک عزیزان در خاک خفته‌ی‌مان را پاس می‌داریم و همه با هم با صدایی رساتر و اراده‌ی مستحکم‌تر به پا می ایستیم و نمی‌گذاریم صدای عدالت خواهی‌مان خاموش شود و در گلو بماند.