در نومبر ۲۰۲۲، ظریفه یعقوبی، معصومه حسینی، زینب رضایی، عذرا حسینی و شماری از زنان دیگر، در حوزه‌ی ۱۸ دشت‌برچی کابل، به هتلی می‌روند که در آن جا شکل‌گیری «جنبش زنان افغانستان برای برابری» را اعلام کنند.
نیروهای گروه تروریستی طالبان در پایانی نشست اعلام موجودیت جنبش زنان افغانستان هجوم می‌برند. نیروهای این گروه ظریفه یعقوبی و سه خبرنگار پسر که در این نشست اشتراک کرده بودند را بازداشت می‌کنند. پس از این که خانم یعقوبی را دستبند می‌زنند، چهار سرباز زن در موتر جداگانه او را با خود می‌برند. یکی از آن چهار سرباز، خریطه‌ی سیاهی را بر سر خانم یعقوبی می‌اندازند و او را به ریاست استخبارات کابل می‌برند. پس از آن به ریاست ۴۰ انتقال داده و ۴۱ روز زندان شد.
جنبش زنان افغانستان برای برابری، به رهبری ظریفه یعقوبی، پیوسته به مبارزه‌اش در برابر سیاست‌های زن‌ستیزانه‌ی طالبان ادامه داده است. خانم یعقوبی، پس از آزادی از زندان طالبان، به پاکستان رفت و از آن جا به کانادا پناهنده شد. او، هنگام بودن در پاکستان به دادخواهی از حقوق زنان تلاش کرد؛ تلاشی که در کانادا هم جریان یافت.
خانم یعقوبی، در اسلام‌آباد، پایتخت پاکستان، برنامه‌های اعتراضی زیادی در مخالفت با سلب حقوق زنان در افغانستان، برگزار کرد. او، در ۲۴ جوزای ۱۴۰۳ با شماری از فعالان حقوق زن افغانستانی و ایرانی، به پارلمان کاندا رفت و در آن جا خواستار به‌رسمیت‌شناسی آپارتاید جنسیتی در افغانستان شد. یعقوبی، در این نشست گفت: «خواستم از دولت کانادا این است که به عنوان اولین کشور در راستای به‌رسمیت‌شناسی آپاراتاید جنسیتی در افغانستان پیش‌قدم باشد.» ملنی جولی، وزیر امور خارجه‌ی کانادا، در همین نشست گفت که «چشم‌انداز یک زندگی بهتر، از زنان افغانستانی سلب شده است.» او در پاسخ به درخواست فعالان حقوق زنان افغانستانی مبنی بر به‌رسمیت‌شناسی آپارتاید جنسیتی در افغانستان، گفت: «از پیشنهادهای ریچارد بنت، گزارش‌گر ویژه و تحقیقات دادگاه کیفری در مورد آزارواذیت جنسیتی زنان افغانستانی توسط طالبان حمایت می‌کند.»
خانم جولی هم‌‌چنان تأکید کرد که کانادا، از تمام اقدام‌ها برای تحقیقات کامل در مورد هر نوع آزارواذیت جنسیتی زنان و دختران افغانستانی حمایت می‌کند که شامل تحقیقات جاری دفتر دادستانی دادگاه بین‌المللی کیفری در مورد وضعیت افغانستان نیز می‌شود. او افزود: «دفتر دادستانی دادگاه، تأیید کرده که ستم سیستماتیک بر زنان و دختران در افغانستان توسط طالبان، مصداق جرایم تعریف‌شده در اساس‌نامه روم است.»
در اساس‌نامه‌ی رُم که مبنای تشکیل دادگاه بین‌المللی کیفری است، آزارواذیت جنسیتی، جنایت علیه بشریت دانسته شده است.
خانم یعقوبی در پارلمان کانادا، از جنایت‌های هول‌ناکی که در زندان گروه طالبان بر زندانیان زن، شیعه و هزاره می‌گذرد نیز، پرده برمی‌دارد. او، در نشستی در پارلمان کانادا، می‌گوید: «بعد از آمدن گروه وحشی طالبان، به خاطر حق و عدالت به جاده‌ی کابل دست به اعتراض زدم؛ اما توسط این گروه به سه دلیل بازداشت شدم: زن‌بودن، شیعه‌بودن و هزاره‌بودنم.»
خانم یعقوبی، در پارلمان کانادا می‌گوید که جنگ‌جویان طالبان، او را مورد شکنجه‌‌‌ی روانی و جسمی قرار داده‌‌اند. «تأثیرات منفی آن شکنجه‌ها هنوز روحم را می‌آزارد و من برای این که بتوانم دمی آن روزها را از یاد ببرم، هنوز دارو مصرف می‌کنم.»
تحقیر و توهین مذهبی، کشیدن موی سر، دادن شوک برقی و زدن با لگد، نگه‌داشتن در سردخانه، ندادن اجازه‌ی ملاقات با خانواده و دست‌رسی‌نداشتن به وسایل بهداشتی و دارو، از شکنجه‌هایی است که خانم یعقوبی در زندان طالبان تجربه کرده است؛ اما او می‌افزاید که هنگام بودن در زندان، صدای زنانی را می‌شنیده که از طالبان خواهش می‌کرده تا لباس آن‌ها را درنیاورند و به آن‌ها تجاوز نکنند. «از دیوار وسقف آن جا صدای زنانی را می‌شنوی که در گریه می‌گویند، مرا شکنجه کنید؛ ولی لباسم را نکشید و تجاوز نکنید.»
در بیش‌تر از سه سال تسلط طالبان بر افغانستان، گزارشی‌های زیادی از تجاوز گروهی طالبان بر زندانیان زن به ویژه معترضان، در رسانه‌ها همگانی شده است.
جاده‌ی ابریشم، برای اولین بار خاطره‌های تلخ ظریفه یعقوبی از زندان طالبان را در ۱ سنبله ۱۴۰۲ در پرونده‌ای زیر نام «تبعیدیان غریب» نشر کرده است. در این پرونده، در کنار خانم یعقوبی، خاطره‌های سایر معترضان زن نیز منتشر شده است.
نظر بدهید