به گفتۀ منابع محلی، شام دیروز ۳ جوزای ۱۴۰۳خ. کوچی‌های مسلح پشتون‌تبار، چوبان هزارگی را در منطقۀ کجاب ولسوالی بهسود ولایت میدان وردک به شدت لت‌وکوب کرده‌اند. همچنین علفچرها و علف‌کن‌های مردم را نیز تخریب کرده‌اند.
منبع محلی که نخواست نامش گرفته شود، به جادۀ ابریشم گفت که کوچی‌ها در اولین روزهای ورودشان دست به چنین جنایتی زده است و هر روز مسلح وارد کجاب شده، بدیهی است که مزاحم اهالی منطقه می‌شوند.
به گفتۀ منبع، این قضیه از سوی مردم به ادارۀ محلی طالبان در بهسود نیز گزارش داده شده و از آن‌ها خواهان مداخله و حل قضیه شده‌اند؛ اما نه ولسوال طالبان، مولوی ذبیح‌الله حُذَیفه، پاسخی داده و نه قوماندان امنیۀ طالبان در این ولسوالی و نه مسئول استخبارات طالبان.
مولوی ذبیح‌الله حُذیفه، ولسوال طالبان این قضیه را به سید جواد هاشمی بلخابی راجع کرده است. سید جواد هاشمی بلخابی مسئول حل منازعات کوچیان و ده‌نشینان در مناطق هزاره‌نشین است؛ اما به گفتۀ منبع، او نه‌تنها که تماس کسی را پاسخ نمی‌دهد، بلکه، به نحوی، همدست کوچیان و طالبان است.
سید جواد هاشمی بلخابی کسی است که سال گذشته، در یکی از منازعات کوچیان و ده‌نشینان، در منطقۀ سرچشمۀ جلریز ولایت میدان‌وردک، فیصلۀ ناعادلانه و ننگینی را انجام داد و گفت مردم مبلغ یک میلیون و ۷۵۰ هزار افغانی به کوچی‌ها بپردازند. او خود نیز مبلغ ۵۰ هزار افغانی را به عنوان کمیشن دریافت کرده بود.
همچنین، در قضیۀ دیگری، بازهم در ولسوالی بهسود، فیصله کرد که مردی روستایی هزاره، مبلغ ۵۰۰ هزار افغانی را به کوچیان پرداخت کند. از این مبلغ هم مقدار ۳۰ هزار افغانی‌اش را به شکل کمیشن به جیبش زد.
منازعۀ کوچیان مسلح پشتون‌تبار با روستانشینان هزاره، از جمله منازعات دیرپا و هرساله در مناطق هزاره‌نشین است. کوچیان مسلح هر سال، در فصل بهار به مناطق هزاره‌نشین یورش می‌برند و علف‌کن‌ها و علفچرهای صحرایی هزاره‌ها را می‌چرند و حتا در بسیاری مناطق به زمین‌ها و سبزه‌زاران آن‌ها نیز تجاوز می‌کنند.
این عمل کوچیان، همواره با واکنش روستانشینان هزاره‌تبار روبه‌رو می‌شوند و زمینۀ درگیری و مقاومت را از سوی مردم فراهم می‌کند. این درگیری‌ها همواره از مردم ده‌نشین هزاره تلفات جانی زیادی می‌گیرند؛ زیرا کوچیانی که به آن‌جاها می‌آیند، هم مسلح‌اند و هم حمایت طالبان را با خودشان دارند؛ اما مردم هزاره با دست خالی، از هستی و دارای و مال و جان‌شان محافظت می‌کنند و در برابر آنان می‌ایستند.
پس از روی کار آمدن دوبارۀ طالبان در افغانستان، کوچیان ـ که از حمایت دولتی برخوردارندـ قدرت بیشتری برای تجاوز و ستم یافته‌اند و بیشتر از سال‌های پیش، دست به تجاوز و خراب‌کاری و زورگویی می‌زنند. روستانشینان هزاره را آزار و اذیت می‌کنند و علفچرها و علف‌کن‌های‌شان را می‌چرند و کشت‌وکارشان را تخریب می‌کنند.
کوچیان در سال‌های گذشته با تبانی حکومت‌های محلی طالبان، در بسیاری از مناقع هزاره‌جات، حق‌وناحق، دعواهایی دروغینی را به راه انداختند و از مردم ده‌نشین پول‌های هنگفتی را با حمایت طالبان و با قنداق تفنگ گروه طالبان،گرفتند. در مناطق دایکندی و ارزگان نیز بسیاری‌ها را زمین و جایدادشان کوچ دادند و زمین و خانه و کاشانه‌شان را به کوچیان پشتون‌تبارشان دادند.
سال گذشته، در ولسوالی سنگ‌تخت و بندر ولایت دایکندی، یکی از این نوع، دعواها راه انداخت شد و ادارۀ محلی طالبان از مردم روستا مبلغ سه میلیون افغانی (سی لگ)، به خاطر گم شدن چند رأس مواشی کوچیان دریافت کرد. قضیه گم شدن مواشی کوچیان مربوط پنجاه سال پیش بود. این‌که آیا مردم مسئول نگهداری آن‌ها بودند که چنین تاوانی را پرداخت کنند، یا نه، اصلاً برای ادارۀ طالبان و برای کوچیان مهم نبود. مهم این بود که بهانه‌ای پیدا کنند و مردم فقیر و بی‌پناه هزاره را تحت فشار و شکنجه بگیرند که یا این مبلغ را پرداخت کنند یا خانه و کاشانه‌شان را به کوچیان پشتون‌تبار رها کنند.
اکنون که فصل آمدن کوچیان مسلح، به مناطق هزاره‌نشین است، فصل ظلم کوچیان بر مردم ده‌نشین هم فرا رسیده است و این مسئله، بیش از پیش، مایۀ نگرانی روستانشین و ده‌نشینان فقیر و بی‌پناه هزاره را فراهم کرده است.
نظر بدهید