جادهی ابریشم: سازمان ملل متحد، با نشر گزارشی میگوید که زنان در افغانستان، از همه مراحل تصمیمگیری و تأثیرگذاری بر زندگی شان محروم شدهاند.
شماری از نهادهای ملل متحد به شمول دفتر هیئت معاونت این سازمان در افغانستان (یوناما)، بخش زنان ملل متحد و سازمان بینالمللی مهاجرت، در یک تحقیق جدید در مورد زندگی زنان افغانستانی، دریافتهاند که بیشتر آنها در تصمیمهای مربوط به خود شان، نمیتوانند نقشی داشته باشند.
این تحقیق بین ۱۷ و ۲۹ اپریل سال روان و به شکل گفتوگوهای حضوری، آنلاین و تلفنی با ۸۸۸ زن از ۳۴ ولایت افغانستان، توسط نهادهای یادبرده انجام شده است.
زنان مصاحبهشونده، به نهادهای ملل متحد گفتهاند که در تصویب قوانینی که در مورد آنها از سوی طالبان وضع میشود، نقش نداشته و حتا نمیتوانند در برابر حقوق حداقلی که طالبان به آنها در نظر گرفتهاند، کسی را پاسخگو قرار دهند.
بر اساس تحقیق، درحالی که ۵۰ درصد مردان در افغانستان به سازوکارهای رسمی و غیررسمی حلوفصل اختلافها دسترسی دارند، تنها سه درصد زنان به روندهای رسمی و هفت درصد به میکانیزمهای غیررسمی حلوفصل منازعات دسترسی دارند.
بررسی نهادهای ملل متحد، نشان میدهد که ۶۴ درصد زنان در افغانستان، هنگامی که به تنهایی از خانه بیرون میروند، اصلاً احساس مصونیت نمیکنند. در همین حال، همراهی و حضور زنان در مکانهای عمومی، امنیت مردان خانواده را نیز کاهش میدهد.
نهادهای ملل متحد، در این تحقیق دریافتهاند که دسترسی زنان به خدمات همگانی حتا در بخش بهداشت، به شکل چشمگیری کاهش یافته و از نظر روانی افسرده شدهاند.
زنان در پاسخ به پرسشهای نهادهای ملل متحد در مورد سلامت روانی شان، گفتهاند که از تشویش، انزوا و افسردگی رنج میبرند. در تحقیق آمده است که ۴۰ درصد زنان، سلامت روانی خود را از نظر احساس تشویش، انزوا و افسردگی «خیلی بد» و ۲۸ درصد دیگر «بد» توصیف کردهاند.
زنان به نهادهای ملل متحد گفتهاند که سخنرانی هبتالله آخوندزاده، رهبر طالبان در دفاع از شلاقزدن و سنگسارکردن زنان در مکانهای عمومی در چهارم حمل سال روان، تأثیر بدی بر وضعیت زنان داشته و احساس افسردگی و ناامیدی را در آنها افزایش داده است.
این در حالی است که زنان در کمتر از سه سال تسلط طالبان بر افغانستان، از اساسیترین حقوق شان به شمول حق آموزشوپرورش، کار، رفتوآمد در مکانهای عمومی، سفرکردن به ولایتها و حضور در پارکها محروم شدهاند.
نظر بدهید