فاطمه امیری، خبرنگار
آموزش دختران در افغانستان با فرصت‌های کم و چالش‌های بسیار همراه بوده است. جنگ‌های ویرانگر، دیدگاه سنتی مردم نسبت به آموزش زنان، فقر و تنگدستی خانواده‌ها باعث شده است تا دختران افغان از تحصیل و تعلیم محروم بمانند.
این معضل را دختران معترض در روزهای نخست تسلط طالبان در کابل واضح بیان کرده بود که زنان افغان برای حق تعلیم و تحصیل شان مبارزه را از پدر، برادر و خانواده‌های شان شروع کرده است.
آنان با ایراد سخنرانی‌های تند و آتشین گفته بود که در این سال‌ها نفس‌سوز دویده‌اند تا راه ۱۰۰ساله غرب در مسیر دانش و دانایی را در بیست سال طی کنند.
این حرف جدی بود. دختران معترض از جامعه جهانی خواسته بود که بر طالبان فشار وارد کنند تا این گروه دروازه مکاتب را به‌روی آنان بسته نکند.
جهان اما با طالبان جدی برخورد نکرد. جنایت‌های جنگی این گروه به فراموشی سپرده شد. در اسلو زیر پای طالبان فرش سرخ پهن کردند. کمک‌های میلیون دالری به صندوق امارت اسلامی سرازیر گردید. ترافیک دیپلماتیک در کابل آغاز شد و هر کشوری تلاش کرد که با حکومت خود خوانده طالبان تعامل داشته باشند.
طالبان مغرور، سرکش و بی‌خیال فشارهای جهانی شد. در حالی‌که قرار این گروه با جامعه بین‌المللی این بود که در ۳حمل ۱۴۰۱ دروازه‌‌های مکاتب به‌روی تمام دختران باز شود اما این گروه عهد شکنی کردند. بار دیگر در مسیر مکتب دختران ایستاد شدند.
در پیوند به این تصمیم طالبان، دختری در پیش دروازه بسته‌ی مکتب‌اش اشک ریخت و دختر دیگری به زندگی بدون تعلیم و تحصیل پایان داد. آفتاب زندگی‌اش غروب کرد و کشور را به طالبان تحویل داد. افغانستانِ با طالبان اما تاریک، ظلمانی و زندانی است.
نظر بدهید