در پی حمله‌ی انتحاری بر مرکز آموزشی کاج در هشت میزان ۱۴۰۱ خورشیدی، در شبکه‌های مجازی، به ویژه تویتر، هشتگی زیر نام «نسل‌کشی هزاره‌ها را متوقف کنید» یا «StopHazaraGenocide» راه‌اندازی شد. این هشتگ، در ۲۴ ساعت از مرز یک میلیون تویت گذشت؛ هشتگی که متوقف نشد؛ طوری که پس از پنج‌روز، از مرز شش میلیون نیز رد شد.
هشتگ «نسل‌کشی هزاره‌ها را متوقف کنید» از سوی هزاره‌ها راه‌اندازی شد و در ادامه، شخصیت‌های سیاسی، فرهنگی، هنری و ادبی افغانستان و جهان نیز به آن پیوستند. از جمله شخصیت‌های ادبی جهان که به این کارزار تویتری در حمایت از هزاره‌ها پیوستند، می‌توان از پایولو کوییلو، الیف شافاک، ملاله یوسف‌زی و نادیه مراد نام برد.
یکی از قربانیان حمله بر مرکز آموزشی کاج، دختر نوجوانی به نام مرضیه بود، که عاشق رمان و نویسندگی بود. او تعدادی از کتاب‌های الیف شفاک و پائولو کوئیلو را خوانده بود. او، در دفترچه‌ی خاطراتش، نوشته بود که نوشتن رمان و ملاقات با الیف شافاک، از جمله آروزهای اوست؛ آرزوهایی که با خود به زیر خاک برد.
هزاره‌های افغانستان در سال‌های اخیر همواره مورد حمله‌های وحشیانه و مرگ‌بار قرار گرفته‌اند و قربانیان زیادی داده اند. این حمله‌ها گردهمایی‌ها و تجمعات هزاره‌ها را هدف قرار داده‌و همه‌ی جان‌باختگان و قربانیان این رویدادهای مرگ‌بار، دانش‌آموزان و افراد ملکی بوده‌اند. حمله بر مرکز آموزشی کاج، آخرین نمونه از این نوع حمله‌های وحشیانه بر این قوم بود که ۵۴ قربانی و ۱۰۹ زخمی بر جای گذاشت. بیش‌تر جان‌باختگان و زخمیان این حمله، دختران بودند. از ۵۴ قربانی، ۴۷ تن‌شان دختران دانش‌آموز بودند. آن‌ها در آخرین کانکور آزمایشی مورد حمله قرار گرفتند. اگر زنده بودند، در روزهای آینده برای شرکت در کانکور می‌رفتند تا آینده‌ی تحصیلی شان را رقم بزنند.
کارزار نسل‌کشی هزاره‌ها، به این جهت از سوی هزاره‌ها به راه انداخته شده که مهاجمان انتحاری و دست‌اندرکاران این حمله‌ها، این قوم را در مکتب، مرکز آموزشی، شفاخانه، خیابان و… مورد حمله قرار می‌دهند. عاملان این حمله‌ها، هیچ وقت پی‌گیری نشده‌اند و برای محافظت از جان هزاره‌ها نه گام ملی برداشته شده است و نه گام جهانی. از این رو، این‌قوم به صورت خاموش و آرام سلاخی و نسل‌کشی می‌شوند، آن هم جلو چشم دوربین رسانه‌های جهانی و نهادهای حامی حقوق بشر.
از شب گذشته حامیان هشتگ «نسل کشی هزاره ها را متوقف کنید» در تویت‌ها و پست‌های شان نوشتند که دنبال‌کنندگان‌شان به صورت خودبه‌خودی کم شده‌اند و تویت‌های تعدادی هم برداشته شده‌است.
تردیدی نیست که این یک حمله‌ی سایبری است؛ اما پرسش این جاست که چنین حمله‌ای، از سوی کدام نهاد صورت گرفته است؟ نهادهای حقوق‌بشری چه گونه می‌توانند سکوت کنند، وقتی هزاره‌ها هم در خانه و هم مکتب، به صورت گروهی کشته می‌شوند و اعتراض‌ها و دادخواهی‌های‌مجازی‌شان نیز، مورد حمله‌ی سایبری قرار می‌گیرد؟ هزاره‌های افغانستان، مگر بشر نیستند که تواجه آن‌ها را جلب نمی‌کنند؟
نظر بدهید