با آن‌که چندی پیش بازگشایی چند مکتب در گردیز، مرکز ولایت پکتیا خوش‌بینی اندکی را در دل دانش‌آموزان و خانواده‌های آنان ایجاد کرد؛ طالبان در روز آغازین هفته روان و پس از گذشت نزدیک به دو هفته دوباره مکتب‌های آنان را بستند و به آن‌ها را اجازه ورود به صنف‌های شان ندادند. این دانش‌آموزان نیز در اعتراض به این عملکرد طالبان راه‌پیمایی گسترده‌ای را راه‌اندازی کردند و خواستار بازگشایی مکتب‌های شان شدند.
در این حال شهروندان هلمند و کندهار با راه‌اندازی گردهمایی‌ها گفته‌اند که صدای دختران پکتیا صدای مردم افغانستان است و اگر مکتب‌ها به‌روی دختران شان باز نشود، آنان به خاطر آموزش دختران شان به کشورهای دیگر مهاجرت می‌کنند. آنان گفته‌اند که در یک سال گذشته تمامی مردم افغانستان با راه‌اندازی راه‌پیمایی‌ها و گردهمایی‌ها خواهان بازگشایی مکتب‌ها شده‌اند و به این معناست که همه مردم افغانستان خواهان آموزش دختران استند. مردم پکتیا و هلمند گفته‌اند که آموزش دختران خط سرخ آنان است و به گونه جدی از آن پشتیبانی می‌کنند.
در حالی که نورالله منیر، سرپرست وزارت معارف حکومت طالبان روز گذشته طی سخنرانی‌اش در ارزگان گفته بود که بسته ماندن مکتب‌ها دلیل‌های فرهنگی و دینی دارد. او گفته است که در وضعیت کنونی والدین در افغانستان نمی‌خواهند که دختران‌بالاتر از شانزده‌سال شان را به مکتب بفرستند.
رینا امیری، نماینده ویژه امریکا در امور زنان افغانستان روز گذشته در واکنش به اظهارات این مقام طالبان در توییترش نگاشته است:«بسته‌ماندن مکتب‌های دخترانه ریشه فرهنگی و دینی ندارد.»
خانم امیری از اعتراض دانش‌آموزان دختر در پکتیا برای بازگشایی مکاتب شان پشتیبانی کرده و گفته است:«سیاست‌های طالبان در مورد زنان و آموزش دختران را بدبینانه می‌باشد و این سیاست رویاهای دختران افغان را در هم می‌شکند و افغانستان را به سوی فقر و ناامیدی می‌کشاند.»
پیش از چاشت امروز نیز جنبش موسوم به “جنبش خود‌جوش زنان معترض افغانستان” به حمایت از دختران دانش‌آموز ولایت پکتیا گردهمایی مدنی برپا کرده و گفته‌اند:«خواسته‌های مردم افغانستان است، پس باید از این داعیه و حرکت خرمندانه دانش‌آموزان پکتیا حمایت همه‌جانبه صورت گیرد.»
در قطع‌نامه‌ای که از سوی آنان صادر شده آمده که یک سال سیاه و تاریک از حضور و حاکمیت نامشروع گروه طالب گذشته و مردم افغانستان در این مدت همه داشته‌های شان را از دست داده‌اند و استبداد، نا امنی، فقر، نسل کشی، مسدودکردن درازه‌های مکتب‌ها به روی دختران، حذف زنان از ساختار سیاسی و اجتماعی تنها برآیند حکومت آن‌ها بوده است.
آنان همچنان گفته‌اند مه ما زنان معترض افغانستان با تجربه یک سال مبارزه برای نان، کار و آزادی در برابر هیولای بنام طالب از داعیه حقانیت دانش آموزان معترض ولایت پکتیا حمایت کرده و جهت تقویت و گسترش حرکت حق‌خواهانه آن‌ها تلاش و پیکار می‌کنیم.
هیدر بار، معاون بخش زنان دیدبان حقوق بشر نیز با نشر ویدیوی اعتراض دختران در پکتیا در توییترش نگاشته است:«زنان افغانستان همچنان اعتراض دارند».
یک سال و اندی از چیرگی طالبان بر جغرافیای افغانستان می‌گذرد ولی آنان جز تلاش برای حذف زنان از عرصه‌های سیاسی، حقوقی، اجتماعی و تعلیمی کاری نکرده‌اند. با وجود آن‌که زنان و مردان افغانستان از چهارگوشه علیه سیاست‌های ناشیانه‌ی آنان دادخواهی کرده‌اند، اما آنان همچنان بر پافشاری دارند و مطمینن هرگز به مطالبات مشروع مردم افغانستان که شامل حق آموزش دختران است، تن نخواهند داد. جهان نیز جز تماشا و تقبیح‌کردن آنان هیچ رویکرد عملی نداشته‌اند و تراژدی اصلی در مساله افغانستان همین است.
نظر بدهید